? การเงินพัง เพราะความรัก ?
??? เพราะความรักจึงต้องปกปิด
เชื่อว่าพ่อแม่หลายท่านต้องการให้ลูกอยู่สบายที่สุด ไม่อยากให้ลูก ๆ รับรู้ว่าตนเองกำลังลำบาก ไม่อยากให้ ลูกมานั่งกังวลเรื่องเงิน ไม่ต้องหาเงินเพราะต้องการให้ตั้งใจเรียนเป็นเจ้าคนนายคน จึงเลือกที่จะปิดบังความจริงถึงแหล่งที่มาของเงิน คิดว่าเรื่องหนี้สินตนเองแก้ปัญหาได้ แล้วมองว่าต่อไปมันคงดีขึ้น แต่สุดท้ายยิ่งแก้ ยิ่งเจ็บ ยิ่งดิ้นไม่หลุด นับวันหนี้สินยิ่งเติบโตขึ้นกลายเป็นปัญหาใหญ่ที่แก้ยาก
การไม่ให้ลูกรับรู้สถานะทางการเงินของครอบครัวเลย บางครั้งก็อาจทำให้เกิดผลเสียหายใหญ่หลวงในอนาคตได้
??? เพราะความรักสบายจึงเป็นหนี้
ชีวิตขาขึ้น ➡ เงินทองมากมาย ➡ ใช้จ่ายมือเติบ
ชีวิตขาลง ➡ เงินทองขาดมือ ➡ ปรับตัวไม่ได้ ➡ เกิดปัญหาหนี้สิน
หากลูกของเราเคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย อยากได้อะไรก็ซื้อ บางครั้งการใช้ชีวติแบบนี้ก็เพาะนิสัยจมไม่ลงไว้ใน DNA ได้โดยไม่รู้ตัว ชีวิตคนเรามีทั้งช่วงขาขึ้นและขาลง เมื่อจังหวะชีวิตเป็นขาขึ้น รายได้เข้ามาไม่ขาดสาย มีเงินใช้จ่ายคล่องมือ ก็ใช้ชีวิตอู้ฟู่อยู่สบาย #ชีวิตดี๊ดี
??? เพราะความรักทำให้ต้องมีน้ำใจ
ยกตัวอย่างเช่น คุณย่าที่เป็นญาติผู้ใหญ่ เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ลูกหลาน ใครเดือดร้อนมาก็ช่วยเหลือ เมื่อคุณย่าช่วยเหลือมากเกินไปจนตัวเองกำลังจะเดือดร้อน เรื่องแบบนี้มีมากในสังคมของเรา แต่มันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เรามองว่าหากช่วยเหลือไปครั้งหนึ่งแล้วยังลุกขึ้นเดินด้วยขาของตนเองไม่ได้ แสดงว่าผู้รับความช่วยเหลือไม่กระตือรือร้นและคิดว่าเดือดร้อนก็ต้องมีคุณย่าคอยช่วยทุกครั้ง
บางครั้งโรคเสพติดหนี้สินไม่สามารถทำให้หายขาดได้ด้วยเงิน อาจจะต้องการตัวยาอื่นที่ร้อนแรง เจ็บปวด แต่หายขาดมาใช้ในการรักษาเพื่อให้เกิดการจดจำ เพื่อให้เกิดการเรียนรู้ เปลี่ยนเป็นคนใหม่ที่ยืนและวิ่งได้บนขาของตนเอง
???เพราะความรักทำให้เสียวินัยการเงิน
หากผู้ปกครองให้เงินลูกโดยไม่ปลูกฝังค่าของเงินให้ลูก จะทำให้ลูกไม่รู้จักคุณค่าของเงิน ลูกจะคิดว่ายังไง ๆ ก็มีเงินให้ใช้ตลอดเวลา เมื่อถึงเวลาที่เงินขาดมือจนต้องกู้ยืมเงินเอง ก็อาจจะสร้างหนี้ที่เกินกำลังที่ตนเองจะจ่ายได้ และไม่ได้ช่วยกันประหยัด ระมัดระวังการใช้จ่าย สุดท้ายจะกลายเป็นปัญหาหนี้ครัวเรือน ในที่สุด
สรุปว่า… ?
ความรักที่แท้จริง คือ การพูดความจริง หันหน้าเข้ามาคุยกันเพื่อสร้างความเข้าใจ ช่วยกันคิดวิธีแก้ไขปัญหา รวมถึงเป็นกำลังใจซึ่งกันและกันให้ผ่านพ้นวิกฤตต่าง ๆ ได้
ความรักที่แท้จริง คือ การตักเตือนกันอย่างจริงใจ เพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งดีขึ้น ไม่ใช่การช่วยเหลือกันอย่างไม่ลืมหูลืมตา สิ่งนี้ไม่ใช่ความรักแต่เป็นการทำร้ายกันทางอ้อมและเลี้ยงไข้เพื่อรอวันที่กำเริบขึ้นอีกครั้ง ??